HAYAL VE HAYAT

            KIRLANGIÇLAR  (ÖYKÜ) Sürgünde geçmiş uzun yıllardan sonra umutla yeni bir başlangıca yürüyormuş gibi hissettim uzun yokuşu ağır ağır çıkarken. Buraları bambaşka bir yer olmuş, çok değişmişti ama yine de bazı görsel ayrıntılar çok gerilerde kalmış kırıntılarıyla eşleşmeye, tanıdık gelmeye, silik de olsa eskiyi canlandırmaya başlamıştı. Zamanın, önce ile şimdi arasında gitgide birbirinden uzaklaşan, yabancılaşan iki ucu büyük bir özlem içerisinde birbirine bağlanarak, örtüşmekte ve bütünleşmekteydi. Kırkbeş yıl olmuş muydu, bu yokuşu çıkmayalı? Olmuştu! Zaman, bıktırıcı katmanlarıyla artık hiç ulaşamayacağımı düşündüğüm şu anı acımasızca örtmüş, ötelemiş, karanlık bir kenarda yıllarca huzursuzluk içerisinde sessiz sedasız bekletmiş ve bana tarifsiz acılar yaşatmıştı. Her adımımda kavuşma anına gitgide yaklaştıkça zihnim adeta doğaüstü yetenekle dağınıklıktan ve karanlıktan kurtulup yavaşça ama güçlü biçimde film şeridi düzeniyle geçm...

TRAMVAY  (ÖYKÜ) Akşam: İşten çıkıp bir koşuşturmayla tramvaya bindiğinde güneş henüz tam batmamış, pürsek bulutların arasında parlak, yumuşak bir turunculuk sunmuştu ılık akşamın hoş atmosferine. Şu an, tramvay gidiyor, yol boyu manzaraları kendiliğinden akıyor, hoş esintiler vagondaki insanları ister istemez sakinleştiriyor. Tramvayın içinde farklı yüzlerle benzer akşamlar, tekrarlayan yolculuklar sürüyor… Gecekondular, çeşit çeşit imalathaneler, camiler, kiliseler, hâlâ her türlü hoyratlığa direnen ürkek duruşlu ahşap evler... On binlerce insanın umursamadan içinden geçtiği ıssız hatta tekinsiz görünen ray boyundaki sokaklar… Deniz, bulut, mavi, çatı, sarı saçlar… bir kız... Nasıl ?! Hafif bir irkilme hissetti. Yalnızca bir an görebilmişti. Büyük ahşap bir evin üst katında pervaza kollarını dayamış bir kız pencereden tramvayın geçişini seyretmekteydi. Belli belirsiz sarıya çalan ve hızlı bir fırça darbesinin izlenimleriyle imge akıp gitti. İnsanın yalnızca kendisiyle paylaş...